چرا مردم باید یکدیگر را ترک کنند?

چرا مردم باید یکدیگر را ترک کنند?

وقتی من بودم 17 ساله, من یک رویا داشتم. خواب دیدم که در داخل یک مسجد نشسته ام و یک دختر کوچک به سمت بالا رفت تا از من سوالی بپرسد. او از من پرسید: "چرا مردم باید یکدیگر را ترک کنند?"سوال شخصی بود, اما برای من روشن به نظر می رسید که چرا این سوال برای من انتخاب شده است.

من یکی بودم که به آن وصل شوم.

از زمان کودکی, این خلق و خوی واضح بود. در حالی که سایر کودکان در پیش دبستانی می توانند به راحتی پس از ترک والدین خود بهبود یابند, نمی توانستم. اشکهای من, یک بار حرکت کنید, به راحتی متوقف نشد. همانطور که بزرگ شدم, یاد گرفتم که به همه چیز اطرافم دلبسته شوم. از زمانی که در کلاس اول بودم, من به بهترین دوست احتیاج داشتم. همانطور که بزرگتر شدم, any fall-out with a friend shattered me. I couldn’t let go of anything. مردم, places, مناسبت ها, photographs, moments—even outcomes became objects of strong attachment. If things didn’t work out the way I wanted or imagined they should, I was devastated. And disappointment for me wasn’t an ordinary emotion. It was catastrophic. Once let down, I never fully recovered. I could never forget, and the break never mended. Like a glass vase that you place on the edge of a table, once broken, the pieces never quite fit again.

But the problem wasn’t with the vase. Or even that the vases kept breaking. The problem was that I kept putting them on the edge of tables. Through my attachments, I was dependent on my relationships to fulfill my needs. I allowed those relationships to define my happiness or my sadness, my fulfillment or my emptiness, my security, and even my self-worth. و همینطور, like the vase placed where it will inevitably fall, through those dependencies I set myself up for disappointment. I set myself up to be broken. And that’s exactly what I found: one disappointment, one break after another.

But the people who broke me were not to blame any more than gravity can be blamed for breaking the vase. We can’t blame the laws of physics when a twig snaps because we leaned on it for support. The twig was never created to carry us.

Our weight was only meant to be carried by God. We are told in the Quran: «…whoever rejects evil and believes in God hath grasped the most trustworthy hand-hold, that never breaks. And God hears and knows all things.” (قرآن 2: 256)

There is a crucial lesson in this verse: که فقط یک دستیار وجود دارد که هرگز نمی شکند. فقط یک مکان وجود دارد که بتوانیم وابستگی های خود را قرار دهیم. فقط یک رابطه وجود دارد که باید ارزش خود را تعریف کند و فقط یک منبع برای جستجوی خوشبختی نهایی ما, تحقق, و امنیت. آن مکان خداست.

اما این جهان همه چیز در جستجوی آن چیزها در هر جای دیگر است. برخی از ما آن را در مشاغل خود جستجو می کنیم, برخی آن را در ثروت جستجو می کنند, برخی در وضعیت. برخی, مثل من, آن را در روابط ما جستجو کنید. در کتاب او, خوردن, دعا کردن, عشق, الیزابت گیلبرت تلاش خودش را برای خوشبختی توصیف می کند. او توصیف حرکت در داخل و خارج از روابط را توصیف می کند, و حتی در جستجوی این تحقق به کره زمین سفر می کند. او در روابط خود به دنبال این تحقق - بی وقفه - است, در مراقبه, حتی در غذا.

و این دقیقاً همان جایی است که من بیشتر زندگی خودم را گذراندم: به دنبال راهی برای پر کردن خلاء داخلی من. بنابراین جای تعجب نبود که دخترک در رویای من این سوال را از من پرسید. این یک سوال در مورد از دست دادن بود, در مورد ناامیدی. این سوالی در مورد رها شدن بود. سوالی در مورد جستجوی چیزی و بازگشت به دست خالی. این در مورد آنچه اتفاق می افتد وقتی سعی می کنید با دستهای لخت خود در بتن حفر کنید: نه تنها با هیچ چیز برمی گردید بلکه انگشتان خود را در این روند می شکنید. و من این را یاد گرفتم نه با خواندن آن, نه با شنیدن آن از یک مریم عاقلانه. من آن را با امتحان دوباره یاد گرفتم, و دوباره, و دوباره.

و همینطور, سوال دخترک در اصل سوال من بود ... از خودم پرسیده می شد.

در نهایت, سوال در مورد ماهیت دانیا به عنوان مکانی برای لحظه های زودگذر و دلبستگی های موقت بود. As a place where people are with you today, and leave or die tomorrow. But this reality hurts our very being because it goes against our nature. ما, as humans, are made to seek, عشق, and strive for what is perfect and what is permanent. We are made to seek what’s eternal. We seek this because we were not made for this life. Our first and true home was Paradise: a land that is both perfect and eternal. So the yearning for that type of life is a part of our being. The problem is that we try to find that here. And so we create ageless creams and cosmetic surgery in a desperate attempt to hold on—in an attempt to mold this world into what it is not, and will never be.

And that’s why if we live in dunya with our hearts, it breaks us. That’s why this dunya hurts. به این دلیل است که تعریف دونیا, به عنوان چیزی موقتی و ناقص, برخلاف همه چیزهایی که برای آن ساخته شده است می رود. خداوند آرزویی را در ما قرار داد که فقط با آنچه جاودانه و کامل است قابل تحقق است. با تلاش برای یافتن تحقق در آنچه زودگذر است, ما بعد از هولوگرام در حال اجرا هستیم ... یک میراژ. ما با دستهای لخت خود در حال حفر بتن هستیم. به دنبال تبدیل آنچه که از نظر ماهیت خود به موقت است به چیزی ابدی مانند تلاش برای استخراج از آتش است, اب. شما فقط سوخته می شوید. فقط وقتی که ما امیدهای خود را در دونیا متوقف می کنیم, فقط هنگامی که ما سعی می کنیم Dunya را به آنچه در آن نیست ، تبدیل کنیم - و هرگز به معنای این نبوده است (جبهه)- این زندگی سرانجام دست از شکستن قلب ما خواهد گرفت.

ما همچنین باید درک کنیم که هیچ اتفاقی بدون هدف نمی افتد. هیچ. حتی قلبهای شکسته نیست. حتی درد نیست. آن قلب شکسته و آن درد درسها و نشانه هایی برای ما است. آنها هشدار می دهند که چیزی اشتباه است. آنها هشدارهایی هستند که ما باید تغییر کنیم. دقیقاً مانند درد سوزاندن همان چیزی است که به ما هشدار می دهد که دست خود را از آتش خارج کنیم, درد عاطفی به ما هشدار می دهد که ما باید یک تغییر داخلی ایجاد کنیم. که ما باید جدا شویم. درد نوعی جدا شدن اجباری است. مثل دوست عزیز که بارها و بارها به شما صدمه می زند, دونیا بیشتر به ما آسیب می رساند, هرچه ناگزیر از آن جدا شویم. هرچه بیشتر ناگزیر از دوست داشتن آن دست برداریم.

و درد نشانگر پیوست های ما است. چیزی که باعث گریه ما می شود, چیزی که بیشترین درد را برای ما ایجاد می کند ، جایی است که پیوست های دروغین ما نهفته است. و این مواردی است که ما به آنها وصل می شویم زیرا فقط باید به خدا متصل شویم که در مسیر ما به خدا تبدیل می شوند. اما درد خود همان چیزی است که دلبستگی کاذب را مشهود می کند. درد شرایطی را در زندگی ما ایجاد می کند که ما به دنبال تغییر هستیم, و اگر چیزی در مورد وضعیت ما وجود دارد که ما دوست نداریم, یک فرمول الهی برای تغییر آن وجود دارد. خدا می گوید: "در حقیقت هرگز خداوند وضعیت مردم را تغییر نخواهد داد تا زمانی که آنچه در درون خودشان است تغییر کند." (قرآن, 13:11)

بعد از سالها سقوط در همان الگوی ناامیدی ها و دلهره, سرانجام شروع به تحقق چیزی عمیق کردم. من همیشه فکر کرده بودم که عشق به دونیا به معنای پیوستن به چیزهای مادی است. و من به چیزهای مادی وابسته نبودم. من به مردم وابسته بودم. I was attached to moments. I was attached to emotions. So I thought that the love of dunya just did not apply to me. What I didn’t realize was that people, moments, emotions are all a part of dunya. What I didn’t realize is that all the pain I had experienced in life was due to one thing, and one thing only: love of dunya.

As soon as I began to have that realization, a veil was lifted from my eyes. I started to see what my problem was. I was expecting this life to be what it is not, and was never meant to be: کامل. And being the idealist that I am, I was struggling with every cell in my body to make it so. It had to be perfect. And I would not stop until it was. I gave my blood, sweat, and tears to this endeavor: making the dunya into jannah. This meant expecting people around me to be perfect. Expecting my relationships to be perfect. Expecting so much from those around me and from this life. Expectations. Expectations. Expectations. And if there is one recipe for unhappiness it is that: expectations. But herein lay my fatal mistake. My mistake was not in having expectations; as humans, we should never lose hope. The problem was in *where* I was placing those expectations and that hope. At the end of the day, my hope and expectations were not being placed in God. My hope and expectations were in people, relationships, به معنای. در نهایت, my hope was in this dunya rather than Allah.

And so I came to realize a very deep Truth. An ayah began to cross my mind. It was an ayah I had heard before, but for the first time I realized that it was actually describing me: “Those who rest not their hope on their meeting with Us, but are pleased and satisfied with the life of the present, and those who heed not Our Signs.” (قرآن, 10:7)

By thinking that I can have everything here, my hope was not in my meeting with God. My hope was in dunya. But what does it mean to place your hope in dunya? How can this be avoided? It means when you have friends, don’t expect your friends to fill your emptiness. When you get married, don’t expect your spouse to fulfill your every need. When you’re an activist, don’t put your hope in the results. When you’re in trouble don’t depend on yourself. Don’t depend on people. Depend on God.

Seek the help of people—but realize that it is not the people (or even your own self) که می تواند شما را نجات دهد. فقط خدا می تواند این کارها را انجام دهد. مردم فقط ابزار هستند, وسیله ای که توسط خدا استفاده می شود. اما آنها منبع کمک نیستند, کمک, یا نجات از هر نوع. فقط خداست. مردم حتی نمی توانند بال یک مگس را ایجاد کنند (22:73). و همینطور, حتی در حالی که شما با افراد خارجی در تعامل هستید, قلب خود را به سمت خدا برگردانید. تنها با او روبرو شوید, به عنوان پیامبر ابراهیم (به عنوان) خیلی زیبا گفت: "برای من, من صورتم را تنظیم کرده ام, محکم و واقعی, به سمت او که آسمان و زمین را خلق کرده است, و هرگز نباید به خدا شرکا بدهم. " (قرآن, 6:79)

اما چگونه پیامبر ابراهیم (به عنوان) سفر خود را به آن نقطه توصیف کنید? او ماه را مطالعه می کند, خورشید و ستاره ها می فهمند که آنها کامل نیستند. آنها تنظیم کردند.

آنها ما را رها می کنند.

بنابراین پیامبر ابراهیم (به عنوان) بدین ترتیب منجر به تنها با خدا شد. مثل او, ما باید امید کامل خود را بسازیم, اعتماد, و وابستگی به خدا. و خدا تنها. And if we do that, we will learn what it means to finally find peace and stability of heart. Only then will the roller coaster that once defined our lives finally come to an end. That is because if our inner state is dependent on something that is by definition inconstant, that inner state will also be inconstant. If our inner state is dependent on something changing and temporary, that inner state will be in a constant state of instability, agitation, and unrest. This means that one moment we’re happy, but as soon as that which our happiness depended upon changes, our happiness also changes. And we become sad. We remain always swinging from one extreme to another and not realizing why.

ما این غلتک عاطفی را تجربه می کنیم زیرا هرگز نمی توانیم ثبات و آرامش پایدار پیدا کنیم تا زمانی که دلبستگی و وابستگی ما به آنچه پایدار و ماندگار است باشد. چگونه می توانیم امیدوار باشیم که اگر آنچه را که ما در آن نگه داشته ایم ، ثابت و نابود کننده باشد? در بیانیه ابوبکر تصویری عمیق از این حقیقت است. بعد از اینکه پیامبر اکرم ﷺ درگذشت, مردم به شوک رفتند و نتوانستند اخبار را اداره کنند. اما اگرچه هیچ کس عاشق پیامبر نیست - مانند ابوبکر, ابوبکر تنها مکانی که وابستگی شخص باید در آن قرار داشته باشد ، به خوبی درک کرد. او گفت: "اگر شما محمد را عبادت می کردید, بدانید که محمد مرده است. اما اگر خدا را عبادت می کردید, بدانید که خداوند هرگز نمی میرد. "

برای دستیابی به آن حالت, don’t let your source of fulfillment be anything other than your relationship with God. Don’t let your definition of success, failure, or self-worth be anything other than your position with Him (قرآن, 49:13). And if you do this, you become unbreakable, because your handhold is unbreakable. You become unconquerable, because your supporter can never be conquered. And you will never become empty, because your source of fulfillment is unending and never diminishes.

Looking back at the dream I had when I was 17, I wonder if that little girl was me. I wonder this because the answer I gave her was a lesson I would need to spend the next painful years of my life learning. My answer to her question of why people have to leave each other was: “because this life isn’t perfect; for if it was, what would the next be called?”

_________________________________________________________________
منبع:http://www.yasminmogahed.com/2011/11/13/why-do-people-have-to-leave-each-other/