Waarom moeten mensen elkaar verlaten??

Waarom moeten mensen elkaar verlaten??

Toen ik was 17 jaar oud, ik had een droom. Ik droomde dat ik in een moskee zat en een klein meisje kwam naar me toe om me een vraag te stellen. Zij vroeg mij: “Waarom moeten mensen elkaar verlaten?De vraag was persoonlijk, maar het leek me duidelijk waarom de vraag voor mij was gekozen.

Ik was iemand die gehecht raakte.

Al sinds ik een kind was, dit temperament was duidelijk. Terwijl andere kinderen op de kleuterschool gemakkelijk konden herstellen zodra hun ouders vertrokken, ik kon niet. Mijn tranen, een keer in gang gezet, stopte niet zomaar. Toen ik opgroeide, Ik leerde gehecht te raken aan alles om me heen. Vanaf het moment dat ik in de eerste klas zat, Ik had een beste vriend nodig. Naarmate ik ouder werd, elke ruzie met een vriend verbrijzelde me. Ik kon niets loslaten. Mensen, plaatsen, evenementen, foto's, momenten - zelfs resultaten werden objecten van sterke gehechtheid. Als dingen niet gaan zoals ik wilde of dacht dat ze zouden moeten, Ik was kapot. En teleurstelling was voor mij geen gewone emotie. Het was catastrofaal. Een keer in de steek gelaten, Ik ben nooit volledig hersteld. Ik zou het nooit kunnen vergeten, en de pauze is nooit hersteld. Zoals een glazen vaas die je op de rand van een tafel zet, eens gebroken, de stukjes passen nooit meer helemaal.

Maar het probleem lag niet bij de vaas. Of zelfs dat de vazen ​​steeds kapot gingen. Het probleem was dat ik ze steeds op de rand van tafels legde. Via mijn bijlagen, Ik was afhankelijk van mijn relaties om aan mijn behoeften te voldoen. Ik stond toe dat die relaties mijn geluk of mijn verdriet bepaalden, mijn vervulling of mijn leegte, mijn veiligheid, en zelfs mijn eigenwaarde. En dus, zoals de vaas die staat waar hij onvermijdelijk zal vallen, door die afhankelijkheden zorgde ik voor teleurstelling. Ik heb mezelf ingesteld om gebroken te worden. En dat is precies wat ik vond: een teleurstelling, de ene pauze na de andere.

Maar de mensen die me hebben gebroken, hadden evenmin schuld als de zwaartekracht de schuld kan krijgen van het breken van de vaas. We kunnen de wetten van de natuurkunde niet de schuld geven als een takje breekt, omdat we erop leunden voor ondersteuning. De tak is nooit gemaakt om ons te dragen.

Ons gewicht was alleen bedoeld om door God gedragen te worden. Ons wordt verteld in de koran: “…wie het kwaad verwerpt en in God gelooft, heeft het betrouwbaarste houvast gegrepen, dat breekt nooit. En God hoort en weet alle dingen.” (Koran 2: 256)

Er zit een cruciale les in dit vers: dat er maar één houvast is dat nooit breekt. Er is maar één plek waar we onze afhankelijkheden kunnen neerleggen. Er is maar één relatie die onze eigenwaarde zou moeten bepalen en er is maar één bron van waaruit we ons ultieme geluk kunnen zoeken, vervulling, en veiligheid. Die plaats is God.

Maar deze wereld draait helemaal om het zoeken naar die dingen overal elders. Sommigen van ons zoeken het in onze carrière, sommigen zoeken het in rijkdom, sommigen in status. Sommige, zoals ik, zoek het in onze relaties. In haar boek, Eten, Bidden, Dol zijn op, Elizabeth Gilbert beschrijft haar eigen zoektocht naar geluk. Ze beschrijft het in- en uitstappen van relaties, en zelfs de wereld rondreizen op zoek naar deze vervulling. Die vervulling zoekt ze - zonder succes - in haar relaties, bij meditatie, zelfs in eten.

En dat is precies waar ik een groot deel van mijn eigen leven heb doorgebracht: op zoek naar een manier om mijn innerlijke leegte te vullen. Het was dus geen wonder dat het kleine meisje in mijn droom mij deze vraag stelde. Het was een vraag over verlies, over teleurstelling. Het was een vraag over in de steek gelaten worden. Een vraag over iets zoeken en met lege handen terugkomen. Het ging over wat er gebeurt als je met je blote handen in beton probeert te graven: je komt niet alleen terug met niets, je breekt ook je vingers. En ik leerde dit niet door het te lezen, niet door het van een wijze wijze te horen. Ik heb het geleerd door het opnieuw te proberen, en opnieuw, en opnieuw.

En dus, de vraag van het kleine meisje was in wezen mijn eigen vraag ... die aan mezelf werd gesteld.

uiteindelijk, de vraag ging over de aard van de dunya als een plaats van vluchtige momenten en tijdelijke gehechtheden. Als een plek waar mensen vandaag bij je zijn, en vertrek of sterf morgen. Maar deze realiteit doet pijn aan ons wezen omdat het tegen onze natuur ingaat. We, als mensen, zijn gemaakt om te zoeken, Liefde, en streven naar wat perfect is en wat blijvend is. We zijn gemaakt om te zoeken naar het eeuwige. We zoeken dit omdat we niet gemaakt zijn voor dit leven. Ons eerste en echte thuis was Paradise: een land dat zowel perfect als eeuwig is. Dus het verlangen naar dat soort leven maakt deel uit van ons wezen. Het probleem is dat we dat hier proberen te vinden. En dus creëren we tijdloze crèmes en cosmetische chirurgie in een wanhopige poging om vol te houden - in een poging om deze wereld te vormen tot wat ze niet is., en zal dat ook nooit zijn.

En dat is waarom als we met ons hart in dunya leven, het breekt ons. Daarom doet deze dunya pijn. Het is omdat de definitie van dunya, als iets tijdelijks en onvolmaakts, druist in tegen alles waar we naar verlangen. Allah heeft een verlangen in ons gelegd dat alleen vervuld kan worden door wat eeuwig en perfect is. Door vervulling te zoeken in wat vluchtig is, we rennen achter een hologram aan... een luchtspiegeling. We graven met onze blote handen in beton. Proberen te veranderen wat van nature tijdelijk is in iets eeuwigs, is als proberen iets uit vuur te halen, Water is voor water. Je verbrandt gewoon. Alleen als we stoppen met onze hoop op dunya te vestigen, alleen als we stoppen met proberen de dunya te maken tot wat het niet is - en nooit bedoeld was (jannah)- zal dit leven eindelijk stoppen met het breken van ons hart.

We moeten ons ook realiseren dat niets zonder doel gebeurt. Niets. Zelfs geen gebroken harten. Zelfs geen pijn. Dat gebroken hart en die pijn zijn lessen en tekenen voor ons. Het zijn waarschuwingen dat er iets mis is. Het zijn waarschuwingen dat we iets moeten veranderen. Net zoals de pijn van verbranding ons waarschuwt om onze hand van het vuur te halen, emotionele pijn waarschuwt ons dat we een interne verandering moeten aanbrengen. Dat we moeten losmaken. Pijn is een vorm van gedwongen onthechting. Zoals de geliefde die je keer op keer pijn doet, hoe meer dunya ons pijn doet, hoe meer we ons er onvermijdelijk van losmaken. Hoe meer we er onvermijdelijk mee ophouden er van te houden.

En pijn is een aanwijzing voor onze gehechtheden. Dat wat ons aan het huilen maakt, dat wat ons de meeste pijn bezorgt, is waar onze valse gehechtheden liggen. En het zijn die dingen waaraan we gehecht zijn, zoals we alleen aan Allah gehecht zouden moeten zijn, die barrières worden op ons pad naar God. Maar de pijn zelf maakt de valse gehechtheid duidelijk. De pijn creëert een toestand in ons leven die we proberen te veranderen, en als er iets aan onze toestand is dat ons niet bevalt, er is een goddelijke formule om het te veranderen. God zegt: "Voorwaar, nooit zal God de toestand van een volk veranderen totdat zij veranderen wat in hen is." (Koran, 13:11)

Na jarenlang in hetzelfde patroon van teleurstellingen en liefdesverdriet te zijn vervallen, Ik begon me eindelijk iets dieps te realiseren. Ik had altijd gedacht dat liefde voor dunya betekende gehecht zijn aan materiële zaken. En ik was niet gehecht aan materiële dingen. Ik was gehecht aan mensen. Ik was gehecht aan momenten. Ik was gehecht aan emoties. Dus ik dacht dat de liefde voor dunya gewoon niet op mij van toepassing was. Wat ik me niet realiseerde, was dat mensen, momenten, emoties maken allemaal deel uit van dunya. Wat ik me niet realiseerde, is dat alle pijn die ik in het leven had ervaren aan één ding te wijten was, en slechts één ding: liefde voor dunya.

Zodra ik dat besef begon te krijgen, een sluier werd voor mijn ogen weggenomen. Ik begon te zien wat mijn probleem was. Ik verwachtte dat dit leven zou zijn wat het niet is, en was nooit de bedoeling: perfect. En de idealist zijn die ik ben, Ik worstelde met elke cel in mijn lichaam om het zo te krijgen. Het moest perfect zijn. En ik zou niet stoppen tot het zover was. Ik heb mijn bloed gegeven, zweet, en tranen bij dit streven: de dunya in djannah maken. Dit betekende dat ik verwachtte dat mensen om me heen perfect zouden zijn. Verwachten dat mijn relaties perfect zijn. Ik verwacht zoveel van de mensen om me heen en van dit leven. verwachtingen. verwachtingen. verwachtingen. En als er één recept is voor ongeluk, dan is het dat wel: verwachtingen. Maar hierin lag mijn fatale fout. Mijn fout was niet dat ik verwachtingen had; als mensen, we mogen nooit de hoop verliezen. Het probleem zat in *waar* ik die verwachtingen en die hoop plaatste. Aan het einde van de dag, mijn hoop en verwachtingen waren niet op God gevestigd. Mijn hoop en verwachtingen waren bij mensen, relaties, middelen. uiteindelijk, mijn hoop was meer op deze dunya dan op Allah.

En zo kwam ik tot het besef van een zeer diepe Waarheid. Een ayah begon door mijn gedachten te gaan. Het was een ayah die ik eerder had gehoord, maar voor het eerst besefte ik dat het mij eigenlijk beschreef: “Degenen die hun hoop niet vestigen op hun ontmoeting met Ons, maar zijn blij en tevreden met het leven van het heden, en degenen die geen acht slaan op Onze Tekenen.” (Koran, 10:7)

Door te denken dat ik hier alles kan hebben, mijn hoop was niet gevestigd op mijn ontmoeting met God. Mijn hoop was gevestigd op dunya. Maar wat betekent het om je hoop op dunya te vestigen?? Hoe kan dit worden voorkomen? Het betekent wanneer je vrienden hebt, verwacht niet dat je vrienden je leegte vullen. Als je gaat trouwen, verwacht niet dat uw partner aan al uw behoeften zal voldoen. Als je een activist bent, vestig je hoop niet op de resultaten. Als je in de problemen zit, wees dan niet afhankelijk van jezelf. Wees niet afhankelijk van mensen. Vertrouw op God.

Zoek de hulp van mensen, maar besef dat het niet de mensen zijn (of zelfs je eigen zelf) dat kan je redden. Alleen Allah kan deze dingen doen. De mensen zijn slechts hulpmiddelen, een middel dat door God wordt gebruikt. Maar zij zijn niet de bron van hulp, hulp, of redding van welke aard dan ook. Alleen God bestaat. De mensen kunnen niet eens de vleugel van een vlieg maken (22:73). En dus, zelfs als u extern met mensen omgaat, keer je hart naar God. Zie Hem alleen onder ogen, als profeet Ibrahim (als) zo mooi gezegd: "Voor mij, Ik heb mijn gezicht gezet, stevig en oprecht, naar Hem die de hemel en de aarde schiep, en nooit zal ik deelgenoten aan Allah geven.” (Koran, 6:79)

Maar hoe gaat het met Profeet Ibrahim (als) beschrijf zijn reis naar dat punt? Hij bestudeert de maan, de zon en de sterren en realiseert zich dat ze niet perfect zijn. Ze zetten.

Ze lieten ons in de steek.

Profeet Ibrahim dus (als) werd daardoor geleid om Allah alleen te confronteren. Hem leukvinden, we moeten onze volle hoop vestigen, vertrouwen, en afhankelijkheid van God. En God alleen. En als we dat doen, we zullen leren wat het betekent om eindelijk vrede en stabiliteit van hart te vinden. Alleen dan komt er eindelijk een einde aan de achtbaan die ooit ons leven bepaalde. Dat komt omdat als onze innerlijke toestand afhankelijk is van iets dat per definitie wisselvallig is, die innerlijke staat zal ook wisselvallig zijn. Als onze innerlijke toestand afhankelijk is van iets dat verandert en tijdelijk is, die innerlijke staat zal in een constante staat van instabiliteit verkeren, agitatie, en onrust. Dit betekent dat we het ene moment gelukkig zijn, maar zodra dat verandert waarvan ons geluk afhing, ons geluk verandert ook. En we worden verdrietig. We blijven altijd van het ene uiterste in het andere slingeren zonder te beseffen waarom.

We ervaren deze emotionele achtbaan omdat we nooit stabiliteit en blijvende vrede kunnen vinden totdat onze gehechtheid en afhankelijkheid is op wat stabiel en blijvend is.. Hoe kunnen we hopen standvastigheid te vinden als datgene waaraan we vasthouden wisselvallig is en vergaat? In de verklaring van Abu Bakr is een diepe illustratie van deze waarheid. Nadat de profeet Mohammed ﷺ stierf, de mensen raakten in shock en konden het nieuws niet aan. Maar hoewel niemand van de Profeet ﷺ hield zoals Abu Bakr, Abu Bakr begreep goed de enige plaats waar iemands afhankelijkheid zou moeten liggen. Hij zei: “Als je Mohammed aanbad, weten dat Mohammed dood is. Maar als je Allah aanbad, weet dat Allah nooit sterft.”

Om die staat te bereiken, laat niets anders dan je relatie met God je bron van vervulling zijn. Laat je definitie van succes niet in de steek, mislukking, of eigenwaarde iets anders zijn dan uw positie bij Hem (Koran, 49:13). En als je dit doet, je wordt onbreekbaar, want uw houvast is onbreekbaar. Je wordt onoverwinnelijk, omdat je supporter nooit kan worden overwonnen. En je raakt nooit leeg, omdat je bron van vervulling oneindig is en nooit afneemt.

Terugkijkend op de droom die ik had toen ik was 17, Ik vraag me af of ik dat kleine meisje was. Ik vraag me dit af omdat het antwoord dat ik haar gaf een les was die ik nodig zou hebben om de volgende pijnlijke jaren van mijn leven te leren. Mijn antwoord op haar vraag waarom mensen elkaar moeten verlaten was: “Omdat dit leven niet perfect is; voor als het was, hoe zou de volgende heten?”

__________________________________________________________________________________________________
Bron:http://www.yasminmogahed.com/2011/11/13/why-do-people-have-to-leave-each-other/