Алоқаи ҷинсӣ дар нури Ислом

Ислом ба мо ҳама чизро меомӯхт ва ҳама таълимоти некро барои башарият дар бораи рӯзгори онҳо овардааст, дин, зиндагӣ ва мурдан, зеро он дини Аллох аст (СВТ), пок ва покиза бошад.

Муносибати ҷинсӣ аз муҳимтарин мавзӯъҳои ҳаёт аст, ки Ислом барои баён ва муқаррар кардани рафтор ва аҳкоме омадааст, ки онро аз сатҳи ҳаловати ҳайвони ва нафси ҷисмонӣ боло мебарад..

Ислом онро ба нияти нек мепайвандад, дуохо (баргашт) ва рафтори шоистае, ки онро ба дараҷаи ибодате боло мебарад, ки мусалмон савоби он мешавад. Суннати Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) инро шарх медихад. Имом ибни Кайим (Худо раҳматаш кунад) мегуяд дар китоби худ «Заадул-маъд».:

“Дар бораи муносибатҳои ҷинсӣ, Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) ҳидояти комилтарин овард, ки бо он саломатй нигахдор мешавад ва одамон кайфу сафо меёбанд, ва он метавонад ба ҳадафе, ки барои он офарида шудааст, иҷро кунад, зеро секс бо се максади асосй офарида шудааст:

Нигоҳдорӣ ва тарғиби насли инсон, то ба шумори ҷонҳое, ки Худо бирасад (СВТ) карор додааст, ки дар ин дуньё офарида шавад.

Хориҷ кардани об (манӣ) ки дар сурати нигох доштан ба организм зарар расонда метавонад.

Иҷрои хоҳишҳои ҷисмонӣ ва лаззат бурдан аз лаззати ҷисмонӣ. Танҳо ин хусусиятест, ки дар биҳишт мавҷуд аст, зеро дар он ҷо насл ба вуҷуд нахоҳад омад, ва ҳеҷ гуна нигоҳдорӣ, ки бояд тавассути эякуляция бартараф карда шавад.

Табибони беҳтарин пешниҳод мекунанд, ки алоқаи ҷинсӣ яке аз воситаҳои нигоҳ доштани саломатӣ мебошад.”
(ат-Тибб ан-Набавй, саҳ. 249)

Ва у (Худо раҳматаш кунад) гуфт:

Дар байни манфиатҳои он он аст, ки он барои паст кардани чашм кӯмак мекунад, худдорӣ меорад, имкон медиҳад, ки аз чизҳои ҳаром дурӣ ҷӯяд, ва ҳамаи ин чизҳоро барои зан низ ба даст меорад. Ба инсон дар дунё ва охират фоида меорад, ва ба зан низ фоида меорад. Аз ин рӯ, Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) бо занонаш мунтазам муносибатҳои маҳрамона дошт, ва гуфт, “Дар дунёи шумо, занон ва атрро барои ман азиз кардаанд.” (Аҳмад ривоят қилган, 3/128; ан-Насоий, 7/61; ал-Ҳоким саҳеҳ хондааст)

Ва Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Эй ҷавонон, Ҳар кӣ аз шумо тавони онро дорад, бигзор вай хонадор шавад, зеро он ба ӯ кӯмак мекунад, ки нигоҳашро паст кунад ва иффати худро ҳифз кунад. Ва ҳар кӣ ин корро карда наметавонад, бигзор рӯза дошта бошад, зеро он барои ӯ муҳофизат хоҳад буд.” (Бухорий ривоят қилган, 9/92; мусулмон, 1400) (ат-Тибб ан-Набавй, 251)

Дар байни масъалаҳои муҳиме, ки ҳангоми муносибатҳои наздик ба онҳо бояд таваҷҷӯҳ кард:

Нияти холис доштан, ки ин корро танҳо ба хотири Аллоҳ анҷом диҳад (СВТ). Кас бояд ин корро кунад, то худ ва занашро аз корҳои ҳаром ҳифз кунад, ки шумораи уммати мусулмононро афзун гардонад, то макоми онро баланд бардорад, зеро дар шумораи зиёд шаъну шараф ва ифтихор аст. Бояд донист, ки кас барои ин амал савоб мегирад, агарчи дархол аз он халоват ва лаззате ёбад. Аз Абузар (р) ривоят аст, ки Расули Худо (с (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Дар алоқаи ҷинсии ҳар як аз шумо савоб аст.” (маънои, вакте ки бо занаш хамхоба мешавад) Гуфтанд, “Эй Расули Худо, вакте ки яке аз мо хохиши худро ичро мекунад, Оё барои ин мукофоте хоҳад ёфт??” У (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Оё надидаӣ, ки агар ба ҳаром коре кунад, барои ин чазо медод? Пас, агар онро ба таври ҳалол анҷом диҳад, ба вай мукофот дода мешавад.” (Муслим ривоят қилган, 720)

Ин фазли бузурги Аллоҳ аст (СВТ) ба ин уммат; Алҳамдулиллаҳ (СВТ) Ки моро дар катори онхо карор додааст.

Пеш аз муошират бояд суханони нек бошад, бозй ва бусахо. Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) бо занҳояш бозӣ мекард ва онҳоро мебӯсид.

Вакте ки мард бо занаш хамхоба мешавад, бояд гуфт: “Бисмиллоҳ, Аллох моро аз шайтон нигох дорад ва аз шайтон нигох дорад (Ба номи Аллох, Худоё моро аз шайтон дур кун ва шайтонро аз он чи ба мо ато фармой (фарзандони мо)).” Паёмбари Худо (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Агар Худо ҳукм кунад, ки фарзанддор шаванд, Шайтон ҳаргиз ба ӯ зиёне намерасонад.” (Бухорий ривоят қилган, 9/187)

Барои шавҳар ҷоиз аст, ки бо занаш дар маҳбалаш ҳамбистарӣ кунад, ба ҳар сурате, ки хоҳад,, аз пас ё аз пеш, ба шарте, ки дар мањбали вай бошад, ки кудак аз он чо таваллуд меёбад. Худоё (СВТ) мегуяд (тафсири маъно): “Занҳоятон киштзори шумо ҳастанд, Пас ба киштзори худ равед (бо занони худ ба хар рох алокаи чинси кунед, то он даме ки дар махбал бошад на дар анус), кай ва чӣ тавр шумо хоҳед.” [ал-Бақара 2:223]. Ҷобир ибни Абдуллоҳ (Аллох аз у рози бошад) гуфт: Яҳудиён мегуфтанд, ки агар мард бо занаш дар мањбалаш аз пушти њамбистарї кунад, кудак як чашмаш медошт. Сипас ин оят нозил шуд: “Занҳоятон киштзори шумо ҳастанд, Пас ба киштзори худ равед (бо занони худ ба хар рох алокаи чинси кунед, то он даме ки дар махбал бошад на дар анус), кай ва чӣ тавр шумо хоҳед.” [ал-Бақара 2:223] Паёмбари Худо (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Аз пеш ё аз қафо, то даме ки он дар мањбал аст.” (Бухорий ривоят қилган, 8/154; мусулмон, 4/156)

Барои шавҳар дар ҳеҷ ваҷҳ ҷоиз нест, ки бо занаш дар пушти занаш ҳамхоба шавад.. Худоё (СВТ) мегуяд (тафсири маъно): “Занҳоятон киштзори шумо ҳастанд, Пас ба киштзори худ равед (бо занони худ ба хар рох алокаи чинси кунед, то он даме ки дар махбал бошад на дар анус), кай ва чӣ тавр шумо хоҳед.” [ал-Бақара 2:223]. Маълум аст, ки ҷои кишт маҳбал аст, ки аз он чо ба фарзанд умед мебандад. Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Малъун аст, ки бо занон дар пушти онҳо ҳамхоба шавад.” (Ибн Удайй ривоят қилган, 1/211; Албонӣ дар «Адааб аз-зафоф» саҳеҳ донистааст, саҳ. 105). Ин аз он сабаб аст [алоқаи мақъад] зидди фитрат меравад [майлҳои табиии инсон] ва амалест, ки нисбат ба табиати солими инсонӣ исён мекунад; инчунин боиси он мегардад, ки зан аз лаззати худ маҳрум гардад; ва гузаргоҳи қафо ҷои ифлос ва чиркин аст – ва далелҳои дигаре низ ҳастанд, ки ҳаром будани ин амалро тасдиқ мекунанд.

Агар мард бо занаш хамхоба шавад ва бори дуюм ба назди у баргардад, бояд таҳорат кунад, зеро Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Агар касе аз шумо бо занаш ҷимоъ кунад, мехоҳад онро такрор кунад, таҳорат кунад’ байни ду (амалхо), зеро вай бори дуюм кувват мебахшад.” (Муслим ривоят қилган, 1/171). Ин мустаҳаб аст (тавсия дода мешавад), вазифадор нест (ҳатмӣ); агар дар байни ду амал тавони ғусл карданро дошта бошад, ин беҳтар аст, ба сабаби хадиси Абу Рофи’ ки гуфт, ки Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) рӯзе ба гирди занҳояш рафт ва дар хонаи инаш ва дар хонаи ин кас ғусл кард. У (Абу Рофиъ) гуфт: “гуфтам ба у, Эй Расули Худо, чаро як гусл намекуни?” У гуфт, “Ин тозатар ва беҳтар ва поктар аст.” (Абу Довуд ва Насаий ривоят қилишган, 1/79)

Як ё ҳарду аз ҳамсарон дар ҳолатҳои зерин бояд ғусл кунанд:

Вақте ки “ду қисми хатнашуда” вохӯред, зеро Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Вақте ки қисми хатнашуда ба қисми хатна мувофиқат мекунад (тибқи гузориши дигар: ҳангоме ки қисми хатнашуда ба қисми хатна мерасад), Ғусл воҷиб мешавад (ҳатмӣ).” (Аҳмад ва Муслим ривоят қилишган, не. 526). Ин ғусл воҷиб аст, новобаста аз он ки фоҷиа мешавад ё не. Дастрас кардани узвҳои хатна маънои онро дорад, ки ғафс ё нӯги penis вориди мањбал мешавад.; маънои фаќат ламс карданро надорад.

Эмиссияи нутфа, ҳатто агар ду қисми хатна даст назананд, зеро Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт, “Об барои об аст [яъне., оби ғусл ҳангоме лозим аст “об” аз нутфа хориҷ карда мешавад].” (Муслим ривоят қилган, не. 1/269)

Бағавӣ дар «Шарҳу сунна» гуфтааст (2/9): “Ғусл барои ҷаноб [наҷосат пас аз ҷинси ҷинсӣ] дар яке аз ду ҳолат воҷиб аст: вақте ки нӯги узв ба маҳбал медарояд, ё ҳангоми ҷӯшидани об аз мард ё зан берун мешавад.” Барои маълумоти бештар дар бораи тафсилоти ғусл, ки дар шариат муқаррар шудааст. Якҷоя дар як ҷо ғусл кардани зану шавҳар ҷоиз аст, ҳатто агар вай ӯро бубинад ва ӯ ӯро бубинад, ба сабаби хадиси Оиша (Аллох аз у рози бошад) ки гуфт: “Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) ва дар як зарфе, ки миёни ману ӯ ғусл мекардам; мо бо навбат дастонамонро ба зарф тар мекардем ва ӯ аз ман зиёдтар мегирифт, то ман бигӯям, 'Ба ман каме бимонед, барои ман каме бимонед».” Ӯ гуфт, ва ҳар ду ҷунуб буданд (дар холати чаноби). Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

Барои шахсе, ки бояд ғусл кунад, хобаш ва ғуслашро то фаро расидани вақти намоз ҷоиз аст., аммо таҳорат кардан барояш ҳатман мустаҳаб аст’ пеш аз хоб, ба сабаби хадиси Умар, ки гуфт, ки аз Паёмбар пурсид (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ), Оё касе аз мо дар ваќти љунуб буданаш хоб меравад? Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Бале, балки таҳорат кунад’ агар бихохад.” (Ибн Ҳиббон ​​ривоят қилган, 232).

Бо зан ҳангоми ҳайз ҳамбистар кардан манъ аст (давраи худро дошта бошад), зеро Аллох мегуяд (тафсири маъно): “Туро дар бораи ҳайз мепурсанд. Бигӯ: ин адҳост (кори зиёноваре аст, ки шавхар бо занаш дар холати хайз буданаш алокаи чинси кунад), Пас дар айёми ҳайз аз занон дурӣ ҷӯед ва то пок нашаванд, ба наздашон наравед (аз ҳайз ва оббозӣ кардаанд). Ва ҳангоме ки худ ба худ кашид, Пас, ҳамон гуна, ки Худо бар ту муқаррар кардааст, назди онҳо дохил шав (то даме ки дар мањбали онњо бошад, ба њар тарзе ба назди онњо дароед). Дар ҳақиқат, Худо тавбакунандагонро дӯст медорад ва покизагонро дӯст медорад (бо оббозӣ кардан ва поксозӣ ва шустани авраташон, органхо, барои дуоҳои онҳо, ва гайра.).” [ал-Бақара 2:222].

Шахсе, ки бо занаш дар ҳоли ҳайз ҳамбистар мешавад, бояд як динор ё ним динор садақа диҳад., чунон ки хабар доданд, ки Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) мардеро вазифадор кард, ки ҳангоме ки омад ва аз ӯ дар ин бора пурсид. Дар ин бора муаллифони «Ас-Сунан» хабар додаанд ва Албонӣ дар «Адааб аз-зафоф» саҳеҳ донистаанд., саҳ. 122. Аммо шавҳар ҷоиз аст, ки бидуни алоқаи ҷинсӣ аз зани ҳайзаш лаззат барад, ба сабаби хадиси Оиша (Аллох аз у рози бошад) ки гуфт: “Паёмбари Худо (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) ба яке аз мо мегуфт, вақте ки вай ҳайз буд, камар-банд пушидан, пас шавхараш бо у мехобид.” (розй шуд).

Барои шавҳар даст кашидан ҷоиз аст ('Камтар) агар фарзанддор шудан нахохад; ба ҳамин далел рифоларо истифода бурдан ҷоиз аст - агар занаш иҷозат диҳад, зеро вай ба хушнудй ва ба фарзандон хак дорад. Далели ин ҳадиси Ҷобир ибни Абдуллоҳ аст (Аллох аз у рози бошад) ки гуфт, “Дар замони Расули Худо (с) азл мекардем (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ). Паёмбари Худо (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) дар ин бора шуниданд, ва моро манъ накардааст.” (Бухорий ривоят қилган, 9/250; мусулмон, 4/160).

Аммо беҳтар аст, ки ин корро накунед, бо якчанд сабаб, аз љумла он, ки занро аз лаззат мањрум месозад ё лаззати ўро кам мекунад; ки он яке аз максадхои никохро бекор мекунад, ки барои зиёд кардани саршумори насл, чунон ки дар боло зикр гардид.

Ба ҳарду ҳамсарон манъ аст, ки сирри он чизеро, ки дар ҳаёти шахсии байни онҳо рух медиҳад, паҳн кунанд.; ҳақиқатан, ин яке аз бадтарин корҳост. Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: “Аз бадтарин мардум дар назди Аллох дар рузи киёмат марде аст ки назди занаш меояд ва бо у хамхоба мешавад, баъд сирру асрори вайро пахн мекунад.” (Муслим ривоят қилган, 4/157).

Дар ин бора аз Асмоа хабар дода шудааст’ бинти Язид, ки бо Паёмбар (с) буд (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) ва мардону занон бо ӯ нишаста буданд, ва Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт, “Оё ягон мард бигӯяд, ки бо занаш чӣ кор кардааст? Оё ягон зан ба дигарон мегуфт, ки бо шавҳараш чӣ кор кардааст?” Мардум хомуш истода, чавоб намедоданд. И [Асмоъ] гуфт: “Бале, аз ҷониби Худо, Эй Расули Худо, онхо (занон) Шурои мутақобила метавонад дар ҳар вақт поп, ва онхо (Шумо одами эҳсосотӣ ҳастед ва ӯ ба шумо беэътиноӣ мекунад) ин корро кунед.” У гуфт, “Ин корро накунед. Мисли шайтони нарина дар роҳ бо шайтони мода вохӯрда ва бо ӯ ҳамбистарӣ мекунад, дар ҳоле ки мардум тамошо мекунанд.” (Абу Довуд ривоят қилган, не. 1/339; Албонӣ дар «Адааб аз-зафоф» саҳеҳ донистааст, саҳ. 143).

Ин аст он чизе ки мо тавонистем дар бораи одоби алоқаи ҷинсӣ зикр кунем.

Ҳамду сано Аллоҳро, ки моро ба ин дини бузург бо одоби олиаш ҳидоят кардааст. Ҳамду ситоиш Худоеро, ки беҳтарини дунё ва охиратро ба мо нишон дод. Аллоҳ пайғамбаримиз Муҳаммад алайҳиссаломга салавот берсин (ДИД).

Шайх Муҳаммад Солиҳ Ал-Мунаҷҷид

Лутфан ба саҳифаи Фейсбуки мо дар www.Facebook.com/purematrimony