Зиндагии худро бо фарзандони зиёд оро диҳед

Сарчашма : pinkislam.com : Фарзанди серфарзанд аз Шайх Муҳаммад ибни Солиҳ Ал-Усаймин
Ба номи Аллох, Меҳрубон, Аҳли раҳмат

Имом Муслим бин Ҳаҷҷоҷ (Худованд мададгорат) дар китоби «Сахехи Муслим» гуфта шудааст:

Қутайба ибни Саъид ба мо ривоят кардааст (ки): Лайс ба мо аз Саъд ибни Аби Саъид аз падараш аз Абухурайра ривоят кардааст, ки Расули Худо (с) (саллаллоху алайхи ва салам) гуфт:

«Аз миёни паёмбарон ҳеҷ паёмбаре набуд, магар он ки аз мӯъҷизаҳое, ки мардум ба ӯ имон овардаанд, ба ӯ ато шуда бошад.. Ва дар ҳақиқат, Он чӣ ба ман дода шуда буд, ваҳйест, ки Худо бар ман нозил кардааст, аз ин рӯ умедворам, ки ман аз онҳо бештар пайравон хоҳам дошт (لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ وَيُتِمَّ نََيَيْهُمَّ نَيَيْهُمَّ نَيَيُْمَّ) дар рӯзи қиёмат».

Тафсири қисми охири ҳадис «...аз ин рӯ, умедворам, ки пайравони бештаре аз онҳо дошта бошам. (لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ وَيُتِمَّ نََيَيْهُمَّ نَيَيْهُمَّ نَيَيُْمَّ) дар рузи киёмат.' Шайх Усаймин (Худованд мададгорат) мегуяд:

'...Ва дар ин, нишонае ҳаст, ки Паёмбарамон с – салому алейкум ва рахматуллохи ва баракотуху Аллох аз мо хайри хайр кунад – ки вай дуст медошт, ки мо бисьёр мешавем, ва дар рӯзи қиёмат аз ҳама бештари умматҳо шавем. Ва ин тасдиқи гуфтаҳои ӯ аст:

«Бо меҳрубон ва серфарзанд издивоҷ кунед, зеро дар ҳақиқат ман кӯшиш хоҳам кард, ки шумораашон зиёдтар бошад (миллатҳои пешин) ба воситаи ту дар рӯзи қиёмат».

Ва дар он (ҳадис) инчунин, он аст, ки воҷиб аст, ки бо ин ҳадис дар гӯши он нафароне, ки мегӯянд: "Миқдори кӯдаконро маҳдуд кунед" ё "шумораи кӯдаконро ба нақша гиред" ё он чизе, ки ба ин монанд аст, ки мо мегуем (ба онхо): Шумораи кӯдаконро зиёд кунед. Ин дуруст аст.

Ва (чунон ки барои) бахона мекунанд, ки тарбияи онхо гарон аст, (баъд) мегуем: Бале, Агар Худо онҳоро ба ту вогузор кунад, тарбияи онҳо гарон хоҳад буд (агар) шумо ба материяи дарккунанда вобаста будед . Аммо, Агар бар Худо таваккал мекардед ва кори онҳоро ба Худо вогузор мекардед, Пас Худо ба рӯзии ту кофист. Ва инчунин он кас, ки мегӯяд: «Ризоқ маҳдуд аст (тавассути серфарзанд будан).' (Ин) як калимаи бехабарии пеш аз ислом. Дар љањолати пеш аз ислом аз тарси фаќр фарзандони худро мекуштанд, пас, ҳар кӣ мегӯяд: «Ризоқ маҳдуд аст (тавассути серфарзанд будан)', баъд ба вай гуфта мешавад: Чӣ гуна ризқ маҳдуд аст ва Аллоҳ, Қудратманд ва Бузургвор мегӯяд:

«Ва ҳеҷ ҷунбандае дар рӯи замин нест, магар ризқи он аз ҷониби Худост. Ва Ӯст, ки манзилаш ва амонати онро медонад...». [Сураи Ҳуд: Оят 6]

Ва марде, ки фақир буд, маро хабар дод, (ӯ буд) аз чумлаи онхое, ки матоъ ва чодари пашмин гирифта, дар бозорхо сайру гашт мекунанд (ва) онхо (одамон) ӯро аз он бозмедорад, гуфт у: Ҳақиқатан, хонадор шуд ва дар хафтаи никохаш гуфт: «Дари ризқу рӯзӣ бароям кушода шуд, ки ҳатто интизораш ҳам надоштам».. Баъд фарзанди аввалинаш аз ӯ таваллуд шуд ва гуфт: «Ба Худо, аз вакте ки модараш уро таваллуд кард, дари дигар (аз ризқу рӯзӣ) барои кушода шуд
ман.'

Субҳоналлоҳ!

Ва ин, агар шахс ба он чи Аллох бовар кунад, Қудратманд ва Бузургвор, гуфтааст, он чи ки пешбинй шудааст, ба амал меояд. Аммо, Мушкили мо ин аст, ки шайтон ба мо васваса мекунад ва мо ба чизҳои дарки зоҳирӣ вобастаем.. Дар акси ҳол, агар ба ваъдаи Худо таваккал мекардем, Қудратманд ва Бузургвор, кифоя мебуд ва он чи ки пешбинй шуда буд, ба амал меояд.

Агар тахмин кунем, ки барои модар зарар дорад, ки бо он вай ба чуз бо рохи чаррохй таваллуд намекунад ва он (амалиёт) зуд-зуд ва шояд рузе руй медихад (меъда) таркиш мекунад, ё агар вай бемор буд ва тоқат карда наметавонад (ҳомиладорӣ), пас ин чизи дигар аст. Ва барои ҳар вазъият як сухан вуҷуд дорад ва вай (зан ва вазъияти вай) дида мешавад.

Дар мавриди он ки масъалаҳо кай табиист, пас бар мо воҷиб аст, ки занонро аз истеъмоли ҳабҳое, ки ҷилавгирӣ аз ҳомиладорӣ ва мегӯянд, манъ кунем: Ҳар зане аз шумо бояд аз Худо ёрӣ биҷӯяд, Қудратманд ва Бузургвор.

Баъзе аз занон мегӯянд: 'Вақте ки ҳомиладорӣ рух медиҳад, хастагӣ маро ба танг меорад ва ман ҳамеша болиштро дӯст медорам, ва ман иштиҳо ба ғизо надорам, ва ҳавас пайдо мешавад ва ӯ ба шумор кардан ва шумориш кардан оғоз мекунад (чизҳои дигар).' Ҳамин тавр, мегуем: Модарат, ки туро ба дунё овардааст, накарданд (ин чизҳо) ӯро азоб диҳед? Ва Аллох таъоло дар Куръон мегуяд:

«...модараш ӯро бо сахтӣ бардошт ва бо душворӣ таваллуд кард...». [Сураи Аҳқоф: Оят 15]

Ва дар ояти дигар мефармояд:

«...модараш ӯро бо заъф бар заъф бардошт...» [Сураи Луқмон: Оят 14]

Ногузир аст, ки заъф вуҷуд дорад ва ногузир аст, ки аз ин заъф ва ин зарар бадбинӣ бошад.. Аммо, зан сабр дорад ва савобашро интизор аст (Ва хеле имконпазир аст, ки чизе ба шумо маъқул нест, дар ҳоле ки он барои шумо хуб аст).

Дар мавриди Ал-азл (кашидани узв пеш аз пошидан), пас саҳеҳ аст, ки ҷоиз аст ва ҳаром нест. Аммо, дар муқобили он чизест, ки беҳтар аст, барои Паёмбар (саллаллоху алайхи ва саллам) Дар бораи Ал-Азл пурсиданд ва гуфт:

'Ин кӯдаккушии пинҳонӣ аст', ва онро манъ накардааст.

Аммо, наздиктарин (ба ростй) аз он чи гуфта мешавад, он аст, ки ба макрух шудан наздиктар аст. Аммо, нисбат ба он манъ аст (амалй гардондани он бо) зан ба ҷуз бо иҷозати ӯ, зеро ин хакки одам аст. Пас, агар шавҳар мехост, ки Ал-'азл кунад, то зан дар ҷавониаш бимонад - тавре ки иддаъо мешавад - ва фарзанд мехоҳад., Пас азл кардан бар ӯ ҳаром аст. Ва агар ӯ азлро ба амал меовард ва он зан аз ӯ хост, ки Ал-азл накунад, бар ӯ воҷиб аст, ки азл накунад. Ва агар ба Ал-азл амал мекард (боз), пас вай метавонад бекор карда шавад (аз издивоҷ).

_____________________________________
Сарчашма : pinkislam.com : Фарзанди серфарзанд аз Шайх Муҳаммад ибни Солиҳ Ал-Усаймин

Аз Ат-Таълиқ Ало Саҳиҳ Муслим гирифта шудааст (Ҷилди 1, Сах 483-489) шайх Мухаммад ибни
Солиҳ Ал-Усаймин (Худо раҳматаш кунад).
Сарчашма: al-athariyyah.com