Инро мубодила кунед
Барои ҳамсари солеҳ пайваста дуъо мекунем, барои муваффакият дар корхои дуньёи мо ва барои онхое, ки ба мо наздиканд, ки бо имтихон дучор шудаанд. Дуо хеле самимӣ аст; ашк ба дастони мо мерезад ва мо онро ба сӯи Парвардигорамон мебарем, ба умеди он ки ин дуъо иҷобат шавад.
Биёед дуъо кунем, на танҳо барои худамон барои ҳамсари солеҳ ва наздиктарин нафарони мо, балки барои онхое, ки ба воситаи онхо хаёташон дар зери хавф аст хар соат аз ҳар рӯз. Биёед дар ин бора дуо кунем як рӯз, дар ҳамин як соат барои бародару хохари исломи.
Дар хадисе аз Абухурайра (БЕРУН) ки гуфт: Абулқосим (БЕРУН) гуфт: «Дар рӯзи ҷумъа соате ҳаст, ки, агар мусулмоне дар ин вакт намоз бихонад ва аз Аллох як кори хайр талаб кунад, Ӯ онро ба ӯ медиҳад». (Бухорий ва Муслим)
Абу Довуд ва Насоӣ аз Ҷобир ибни Абдуллоҳ ривоят кардаанд, ки Расули Худо (с) (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) гуфт: «Рӯзи ҷумъа дувоздаҳ соат аст, ки дар он ҳеҷ мусалмоне нест, ки аз Худо чизе бихоҳад, ба ӯ ато кунад., Пас соати охирро пас аз аср биҷӯед». (ал-Албонй)
Ин аст як дуои зебои Шиех Мишари Ал-Афаси:
Ҷавоб гузоред