Бехтараш бо хешу табор ва ё хешу табор хонадор шавад?

Алхамдулиллох.

Бархе аз уламо издивоҷи мардро бо зани хешу табораш мустаҳаб донистаанд., ва барои ин як катор сабабхо нишон доданд:

1 — Кӯдак дорои хислатҳои хуб мешуд, зеро вай аз падар ва модараш хислатхо мегирифт.

2 – Кафолате нест, ки аз ҳам ҷудо нашаванд, ки боиси қатъи робитаҳои хешутаборӣ мешавад.

Дар «ал-Инсоф» гуфта мешавад (8/16): Мустаҳаб аст, ки зане, ки диндор ва балодор бошад, бокираи насли нек, ки хешу табор нест. Иқтибосро хотима диҳед.

Дар он гуфта мешавад, ки Матолиб Ооли ан-Нуха (5/9): Хешу табор нест, зеро фарзандонаш хислатҳои беҳтаре доранд, ва барои он ки ҳеҷ кафолате нест, ки онҳо ҷудо намешаванд, ки дар сурати никох кардан бо хешу табор боиси канда шудани риштахои хешутаборй мегардад, ки мо вазифадорем онро риоя кунем. Ва гуфта мешавад, ки хешу табор фарзандонро бо хислатҳои беҳтаре медиҳанд ва амакбачаҳои зан сабри бештар доранд. Иқтибосро хотима диҳед.

Нававӣ дар «ал-Манҳаҷ» гуфтааст: Интихоби бокираи диндор, ки аз авлоди нек бошад, вале хеши наздик набошад, мустаҳаб аст». Ал-Чалол ал-Махаллй дар «Шархи» худ гуфтааст: «Не хеши наздик» маънои хешу табори бегона ё хеши дурро дорад. Касе, ки хешу табори дур аст, беҳтар аст аз касе, ки ҳеҷ хешовандӣ надорад. Иқтибосҳои хотимавӣ аз Шарҳу Маҳалли мо Ҳошият Қалюби ва Умайра, 3/208.

Шумо мебинед, ки дар ин бора матне вуҷуд надорад, балки иљтињоди фуќањост, ки бар ин манфиатњо асос ёфтаанд, ки аз як кас ба каси дигар фарк мекунад, ва аз як намуди муносибат ба дигараш. Мард метавонад тасмим гирад, ки бо хешовандони худ издивоҷ кунад, то ӯро ҳифз кунад ва оилаашро эҳтиром кунад, ё вай метавонад диндор ва дорои хислати хуб бошад.

Принсипи асосӣ ин аст, ки издивоҷ ҷоиз аст. Паёмбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) Зайнаб бинти Ҷаҳшро, ки духтари холаи падараш буд, издивоҷ кард, ва духтараш Зайнабро ба Абулъос, ки писари холаи модараш буд, ба шавҳар дод., ва Алӣ (р) бо Фотима издивоҷ кард, ва писари амаки падари вай буд.

Шайх ибни Усаймин (Аллох рахмату магфираташ кунад) гуфт, пас аз овардани далелхое, ки фукахо баён кардаанд, аз љустуљўи хислатњои нек дар фарзандон ва тарси ќатъи риштањои хешутаборї:

Он чизе ки онҳо гуфтанд, дуруст аст, вале агар дар байни хешовандон касе бошад, ки аз назари дигар андешаҳо беҳтар аст (монанди эътиқоди динӣ, насл ва зебоӣ), пас ин беҳтар аст. Дар сурати дар ин шартхо баробар будани онхо, пас хешу табор надоштан беҳтар аст.

Пас, агар ҷияни зан аз ҷиҳати динӣ ва дорои хислати хуб бошад, ва дар мавкеи заиф аст ва ба мехрубонй ва дастгирй эхтиёч дорад, пас, бешубха, чунин никох ба манфиати калон хизмат мекунад. Мард дар ин маврид бояд ба манфиати худ эътибор диҳад. Дар ин бора матни шаръӣ вуҷуд надорад, ки бояд риоя шавад, аз ин рӯ, шахс бояд он чизеро, ки ба назари ӯ ба манфиати ӯ аст, кунад. Иқтибосҳои хотимавӣ аз Шарҳ ал-Мумтӣ, 5/123.

Аз уламои Кумитаи доимӣ пурсида шуд, ки издивоҷ бо хешовандон ва оё ин боиси ақибнишинии фарзандон мешавад?.

Онхо чавоб доданд: Ҳеҷ ҳадиси саҳеҳе вуҷуд надорад, ки издивоҷ бо хешовандонро манъ кунад. Ҳодисаҳои ақибмонӣ бо хост ва амри Аллоҳ ба амал меояд ва на дар издивоҷ бо хешовандон. Иқтибосро хотима диҳед.

Фатов ал-лаҷна ад-доим, 18/13

Ва Аллох донотар аст.