Оё бо зане, ки зино мекард, издивоҷ кардан ҷоиз нест

Савол

Оё бо зане, ки зино мекард, издивоҷ кардан ҷоиз аст??.

Ҷавоб

Алхамдулиллох.

Издивоҷ бо занӣ ё занӣ ҷоиз нест, магар ин ки тавба накунанд. Агар мард ё зан тавба накарда бошад, никоҳ дуруст нест.

Аллох мегуяд (тафсири маъно):

«Зинокор ба ҷуз зани зинокор ё мушрикон издивоҷ мекунад.; ва зани зинокор, Ҳеҷ кас бо ӯ издивоҷ намекунад, магар зинокор ё мушрик [ва ин маънои онро дорад, ки марде, ки ба издивоҷ розӣ аст (бо алоқаи ҷинсӣ дошта бошанд) мушрика (зани мушрик, бутпараст ё мушрик) ё фоҳиша, пас албатта, вай ё зинокор — зинокор аст, ё мушрик (мушрик, бутпараст ё бутпараст). Ва зане, ки ба издивоҷ розӣ аст (бо алоқаи ҷинсӣ дошта бошанд) мушрик (мушрик, бутпараст ё бутпараст) ё зинокор — зинокор, пас вай ё фоҳиша ё мушрик аст (зани мушрик, бутпарастӣ, ё зани мушрик)]. Чунин кор бар мӯъминон ҳаром аст (аз тавҳиди исломӣ)»

[ал-Нур 24:3]

Дар бораи сабаби нозил шудани ин оят хабаре омадааст, ки ҳукмро равшантар мекунад. Абу Довуд (2051) Аз Амр ибни Шуъайб ривоят шудааст, аз падараш, аз бобояш, ки Мартад ибни Аби Мартад ал-Ғанавӣ маҳбусонро аз Макка мебурд.. Дар Макка як фоҳишае буд, ки Анаак ном дошт ва ӯ дӯсти ӯ буд. У гуфт: назди Паёмбар омадам (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) ва гуфт: Эй Расули Худо, Оё ман ба 'Анак издивоҷ кунам?? Вай хомуш монд ва ба ман чавоб надод. Сипас калимаҳои «ва зани зинокор, Ҳеҷ кас бо ӯ издивоҷ намекунад, магар зинокор ё мушрик».. У маро даъват кард ва онхоро ба ман хонд, ва гуфт: Ба ӯ издивоҷ накунед. Албонӣ дар «Саҳиҳ Аби Довуд» саҳеҳ донистааст.

Дар «Авнул-маъбуд» омадааст:

Ин ба он далолат мекунад, ки барои мард бо зане ки ошкоро зино карда бошад, никох кардан чоиз нест.. Ба ин ояте, ки дар ҳадис омадааст, далолат мекунад, зеро дар охири он, гуфта мешавад: «Ин кор бар мӯъминон ҳаром аст». Ин ҳаром будани онро равшан нишон медиҳад. Иқтибосро хотима диҳед.

Ас-Саъдӣ (Аллох рахмату магфираташ кунад) гуфтааст дар тафсири байти боло овардааш:

Ин нишон медиҳад, ки зино нафратовар аст ва шаъну шарафи касеро, ки ин корро мекунад, мерезад, то гуноҳони дигар.. Ба мо гуфта мешавад, ки ҳеҷ зане бо зане ба занӣ намегирад, магар зане, ки монанди ӯ аст ё мушрике, ки шарики Худо дорад ва ба қиёмат ва подош ва азоб имон надорад., ва ба фармони Аллох итоат намекунад. Айнан ҳамин чиз ба зания низ дахл дорад: гайр аз заной ё мушрик касе уро ба занй намегирад. «Чунин кор бар мӯъминон ҳаром аст» маънои онро дорад: никохи занихо ва занияхо бар онхо харом аст.

Маънои ин оят ин аст, ки касе, ки бо шахс издивоҷ мекунад, мард ё зан, ки зино карда ва аз он тавба накарда бошад, ё шахсе бошад, ки ба ахкоми Аллох ва Расулаш пойбанд нест., Пас ӯ ҷуз мушрик дигар чизе нест, ё ба аҳкоми Аллох ва Расулаш пойбанд аст, аммо бо ин никоҳ пеш меравад, ҳол он ки аз ин зино огоҳ аст., ки дар он сурат издивоч зино ва бадахлок аст. Агар дар хакикат ба Аллох муъмин мебуд, вай ин корро намекард.

Ин ба таври возеҳ далолат мекунад, ки издивоҷ бо зания то тавба накунад ҳаром аст, ё бо зане издивоҷ кунад, то тавба кунад, зеро шарикии зану мард ё зану шавхар наздиктарин шарик аст. Аллох мегуяд (тафсири маъно): «Ононро, ки ситам кардаанд, ҷамъ кунед, ҳамроҳ бо ҳамроҳонашон» [ас-Саффат 37:22]. Шунинг учун Аллоҳ таоло бу ишни катта балолар сабабли ҳаром қилди. Он инчунин набудани рашки муҳофизатиро дар назар дорад ва маънои онро дорад, ки кӯдакон метавонанд ба шавҳаре, ки шавҳари ӯ нестанд, нисбат дода шаванд., Занӣ покдомании вайро нигоҳ намедорад, зеро ӯро каси дигар парешон мекунад. Ҳар яке аз инҳо барои ҳаром будан кофӣ аст. Иқтибосро хотима диҳед.

Шайх ибни Усаймин (Аллох рахмату магфираташ кунад) хамин хел чизе гуфт, ва гуфт, ки маънои оят ин аст, ки касе, ки никоҳ бо занӣ ҳаром аст, вале бо ӯ издивоҷ кунад, ба ақди никоҳи ҳаром бастааст, ки ба эътиқоди ӯ ҳаром аст.. Шартномаи ҳаром монанди шартномаест, ки вуҷуд надорад, пас барои у бо он зан раво нест; дар он сурат мард зани мешавад.

Аммо агар ҳаром будани издивоҷи занияро инкор кунад ва гӯяд, ки ҷоиз аст., пас дар ин маврид мард мушрик аст, Чунки у Аллоҳ таоло ҳаром қилган нарсани ҳалол деб эълон қилган ва ўзини Аллоҳ билан бирга қонунчи қилиб қўйган.. Ба марде, ки духтарашро ба занӣ ба шавҳар медиҳад, ҳамин тавр мегӯем.

Фатову-л-маръа-л-муслима, Мураттиби Ашраф Абдулмаксуд (2/698).

Ин (яъне. ки бо зания никох кардан харом аст) Шайх Муҳаммад ибн Иброҳимнинг фатволарида айтилган (Аллох рахмату магфираташ кунад) ва аз ҷониби уламои Кумитаи Доимии Фатво, Шайх ибни Боз сарварӣ мекунад (Аллох рахмату магфираташ кунад).

Бинед: Фатав Муҳаммад ибни Иброҳим (10/135) ва «Фатаву-л-лачна ад-дойма». (18/383).

Шайхул-Ислом ибни Таймия гуфтааст:

Зеро ки Аллох таъоло барои касоне, ки зино мекунанд, мукаррар кардааст, Ба мӯъминон издивоҷ карданро ҳаром кард, ҳамчун сарзаниш ба онҳо ва ба сабаби гуноҳу аъмоли баде, ки доранд. ... Ҳамин тавр (Аллох) ба мо мегӯяд, ки ин корро ҷуз занӣ ё мушрик касе намекунад.

Дар мавриди мушрик, ҳеҷ имоне надорад, ки ӯро аз анҷом додани корҳои зишт боздорад ва ё бо касоне, ки ин корро мекунанд, муошират кунад..

Дар мавриди занӣ, табиати бадахлоқиаш ӯро ба ин кор водор мекунад, ҳатто агар мушрик набошад ҳам.

Аллоҳ таъоло моро амр кардааст, ки аз мункар ва мардумаш парҳез кунем, модоме ки ин корро мекунанд, ва ин ба заонй дахл дорад.

Аллох таъоло фармудааст, ки мардхо покдоман бошанд на бадахлок, чунон ки У мегуяд (тафсири маъно): «Ҳамаи дигарон қонунанд, ба шарте ки шумо ҷустуҷӯ кунед (онҳо дар издивоҷ) бо Маҳр (пули арӯс, ки шавҳар ҳангоми издивоҷ ба занаш додааст) аз молу мулки худ, иффатро хостан, содир накардани алоқаи ҷинсии ғайриқонунӣ» [ан-Нисо 4:24]. Ин чизест, ки набояд сарфи назар кард, зеро Қуръон онро равшан баён кардааст.

Дар мавриди мамнӯъияти издивоҷ бо зания, фуқаҳо ', монанди асхоби Ахмад ва дигарон, мавриди баҳс қарор додаанд ва дар ин бора аз салафҳо ривоятҳо омадааст. Ҳарчанд фуқаҳо дар ин бора ихтилоф кардаанд, касоне, ки онро ҷоиз гуфтаанд, далели мӯътамад надоранд. Иқтибосро хотима диҳед.

Маҷмуъ ал-фатава (15/316)

У хам гуфт (32/110):

Издивоҷ бо зани зан ҳаром аст, магар ин ки тавба накунад, хох у ё каси дигар бо у зино карда бошад. Ин, бешубҳа, назари дуруст аст, ва ин назари як зумра наслҳои қаблӣ ва баъдӣ аст, аз чумла Ахмад ибни Ханбал ва дигарон.

Ин аст он чизе, ки Қуръон ва Суннат нишон медиҳад. Машҳуртарин матн дар ин бора ояти сураи Нур аст, ки Аллоҳ таъоло мефармояд (тафсири маъно):

«Зинокор ба ҷуз зани зинокор ё мушрикон издивоҷ мекунад.; ва зани зинокор, Ҳеҷ кас бо ӯ издивоҷ намекунад, магар зинокор ё мушрик [ва ин маънои онро дорад, ки марде, ки ба издивоҷ розӣ аст (бо алоқаи ҷинсӣ дошта бошанд) мушрика (зани мушрик, бутпараст ё мушрик) ё фоҳиша, пас албатта, вай ё зинокор — зинокор аст, ё мушрик (мушрик, бутпараст ё бутпараст). Ва зане, ки ба издивоҷ розӣ аст (бо алоқаи ҷинсӣ дошта бошанд) мушрик (мушрик, бутпараст ё бутпараст) ё зинокор — зинокор, пас вай ё фоҳиша ё мушрик аст (зани мушрик, бутпарастӣ, ё зани мушрик)]. Чунин кор бар мӯъминон ҳаром аст (аз тавҳиди исломӣ)»

[ал-Нур 24:3]

Дар суннат, ҳадиси Абумартади Ғанавӣ ва Анаак ҳаст. Иқтибосро хотима диҳед.

Касе, ки ба ин мушкил дучор мешавад ва пеш аз он ки тавба кунад, никоҳ баста бошад, бояд ба даргоҳи Аллоҳ тавба кунад ва аз кардааш пушаймон шавад., ва тасмим гиред, ки дигар ин гуноҳро содир накунед, пас вай бояд акди никохро боз кунад.

Ва Аллох донотар аст.

Сарчашма: Ислом Қ&А

Лутфан ба саҳифаи фейсбукии мо ҳамроҳ шавед: www.facebook.com/purematrimony