ஆபத்தான உணர்வுகள்

ஆதாரம் : habibihalaqas.orgஷஹர்பான் மூலம்

இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஒரு வைரஸ் காய்ச்சல் என் அம்மாவின் ஓரளவு கேட்கும் திறனைப் பறித்தது. அது எங்கள் குடும்பத்துக்கும் அவளுக்கும் பெரும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. நான் என்ன சொல்கிறேன் என்றால், யோசித்துப் பாருங்கள்… அவளது வாழ்நாளில் கிட்டத்தட்ட பாதி நேரம் மற்றும் திடீரென்று ஒரு நாள் அவளால் கேட்க முடிந்தது, அவளால் முடியாது. சில சமயம், நான் என் இரண்டு காதுகளையும் மிகவும் கடினமாக மூடிக்கொண்டு அந்த அமைதியை உணர்ந்தேன். இது என்னை பயமுறுத்துகிறது… எனக்கு புல்லரிக்கிறது. அப்போது நான் அவளைப் பார்த்து பரிதாபமாக உணர்கிறேன். இந்த நாட்களில் அவள் ஏன் அதிகம் வெளியே செல்வதில்லை என்பது எனக்குத் தெரியும்… ஆனால் அவளுடைய நண்பர்கள் அனைவரும் திருமணங்களில் பேசிக்கொண்டும் சிரிக்கும்போதும் அவள் உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்ப்பது என்னை உள்ளே கொன்றது, நான் என் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்துகிறேன். ஆனால் அவள் என்னிடம் எப்போதும் அல்ஹம்துலில்லாஹ் என்று சொல்வாள், என்னால் இன்னும் ஓரளவு கேட்க முடிகிறது. நானும் சொல்கிறேன்... அல்ஹம்துலில்லாஹ்; அவள் இன்னும் என்னுடன் இருக்கிறாள்.

கடந்த வாரம் என் தந்தை மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டு இரண்டு நாட்கள் ICU வில் கிடந்தார். அவரது ரத்த அழுத்தம் திடீரென மூளைக்கு ஏறியது. அவரது மருத்துவரின் கூற்றுப்படி, நாங்கள் மருத்துவமனைக்கு சென்றால் 10 சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு அவர் அந்த இடத்திலேயே இறந்திருப்பார் அல்லது முடங்கிப்போயிருப்பார். அந்த பெஞ்சில் ஐசியுவுக்கு வெளியே அந்த இரண்டு நாட்களும் அவனுடன் ஒரு வாரம் ஆஸ்பத்திரியிலும், அவன் இல்லாத வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். WL, அவர் இப்போது வீடு திரும்பினார் மற்றும் நன்றாக இருக்கிறார்.

சில சமயங்களில் நாம் அறியாமல் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் நம் பெற்றோரின் முக்கியத்துவத்தை உணர நமக்கு ஒரு ‘வேக் அப் கால்’ தேவைப்படுகிறது.. நபிகள் நாயகம் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் கியாமாவின் சிறிய அடையாளங்களில் சுட்டிக் காட்டினார்கள் –

“மனைவிக்குக் கீழ்ப்படிவதும் பெற்றோருக்குக் கீழ்ப்படியாமல் இருப்பதும் காலத்தின் ஒழுங்காக இருக்கும். வாழ்க்கைத் துணைவர்கள் ஆர்வத்துடன் செயல்படுவார்கள் (மிகவும் கூச்சத்துடன்) ஒருவருக்கொருவர் இஸ்லாமுக்கு மாறான விருப்பங்களுக்கும் கட்டளைகளுக்கும் அடிபணியுங்கள். அதே சமயம் தாய்மார்கள் கீழ்ப்படியாமல் இருப்பார்கள், அப்பாக்கள் அந்நியர்களைப் போல நடத்துவார்கள், அன்பான வரவேற்புகள் மற்றும் தாராளமான விருந்தோம்பல் மூலம் மகிழ்விக்கப்படும் நண்பர்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்படும்.

அவர்கள் நம் மத்தியில் இல்லாத பிறகு அழுவதோ புலம்புவதோ பயனற்றது. அவர்கள் நமக்காக செய்த பெரிய தியாகங்களை நாம் அடிக்கடி மறந்து, நாம் செய்ய வேண்டிய சிறிய சமரசங்களைப் பற்றி புகார் செய்கிறோம். அவர்கள் எங்களின் பேச்சுக்களை முடிவில்லாமல் பொறுமையாகக் கேட்டிருக்கிறார்கள் என்பதை நாம் மறந்துவிடுகிறோம்... ஆனால் அவர்களுடன் அமர்ந்து சமூகமாகப் பேசுவதற்கு நமக்கு நேரம் கிடைக்கிறதா?? நம் சமூகத்தில் பொதுவாக நடப்பது என்னவென்றால், ஒரு குறிப்பிட்ட வயதில் பெண்கள் திருமணம் செய்துகொண்டு தன் மாமியார் வீட்டில் செட்டில் ஆகிவிடுவதும், பையன்கள் திருமணம் செய்துகொண்டு மனைவியுடன் வெளிநாடு செல்வதும்தான்.. பெற்றோரைப் பற்றி என்ன? அவர்களின் நிலைப்பாடு எங்கே? அவர்களுக்கு பணம் அனுப்புவதோ அல்லது பொருட்களை வாங்குவதோ அவர்கள் மீதான நமது பொறுப்பை நிறைவு செய்யாது. இன்றைய காலக்கட்டத்தில் தாவரங்கள் மற்றும் விலங்கினங்கள் மட்டுமல்ல... மனிதர்களாகிய நாமும் தான்...உண்மையில் வாழும் மனிதர்கள்...அவற்றுடன் இருக்க நேரம் தேட வேண்டும்., அவர்களை கேட்க, அவர்களுக்கு சமைக்க வேண்டும், அவர்களை வெளியே அழைத்துச் செல்ல, அவர்களுடன் பேச, அவர்களை கட்டிப்பிடிக்க, அவர்களை முத்தமிடுவதும், நாம் அவர்களை எவ்வளவு நேசிக்கிறோம் என்பதை அவர்களிடம் தினமும் சொல்லுவதும்....நாம் செய்ய வேண்டும்...இல்லையெனில் எப்போதாவது ஒரு மூலையில் “எனக்கு வேண்டும்...” என்று நினைத்து அழுவோம்., அவர்கள் இருக்கிறார்கள் ... மற்றும் வாய்ப்பு உள்ளது ... வீணாக விடாதீர்கள் ...

சஹீஹ் புகாரியில் உள்ள சில ஹதீஸ்கள், நம் பெற்றோருக்கு நாம் செய்ய வேண்டிய கடமைகளைப் பிரதிபலிக்கின்றன.

இப்னு அப்பாஸ் கூறினார், “எந்த முஸ்லிமும் தன் பெற்றோர் விஷயத்தில் அல்லாஹ்வுக்குக் கீழ்ப்படிந்தால், அல்லாஹ் அவருக்குத் தோட்டத்தின் இரண்டு வாயில்களைத் திறப்பான். ஒரே ஒரு பெற்றோர் இருந்தால், அப்போது ஒரு வாயில் திறக்கப்படும். அவர்களில் ஒருவர் கோபமாக இருந்தால், அந்த பெற்றோர் அவரை திருப்திப்படுத்தும் வரை அல்லாஹ் அவரைப் பற்றி மகிழ்ச்சியடைய மாட்டான்.” என்று அவரிடம் கேட்கப்பட்டது, “அவர்கள் அவரை தவறு செய்தாலும் கூட?” “அவர்கள் அவரை தவறு செய்தாலும் கூட” அவர் பதிலளித்தார்.

சைத் இப்னு அபி புர்தா கூறினார், “இப்னு உமர் ஒரு யமானி தன் தாயை முதுகில் சுமந்து கொண்டு வீட்டைச் சுற்றி வருவதைக் கண்டதாக என் தந்தை கூறியதை நான் கேட்டேன்., கூறுவது, ‘நான் உங்கள் அடக்கமான ஒட்டகம். அவள் மவுண்ட் பயந்தால், நான் பயப்படவில்லை.’ பிறகு கேட்டார், ‘இப்னு உமர்? நான் அவளுக்கு திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டேன் என்று நினைக்கிறீர்களா??’ அவர் பதிலளித்தார், 'இல்லை, ஒரு முனகலுக்கு கூட இல்லை.’

“தன் பெற்றோரை சபிக்கிறவனை அல்லாஹ் சபிக்கிறான்” மற்றும் "அல்லாஹ் தனது பெற்றோருக்கு கடமையாக இருப்பவரின் ஆயுளை நீட்டிக்கிறான்."

அப்துல்லாஹ் இப்னு அம்ர் கூறினார், “A man came to the Prophet, அல்லாஹ் அவரை ஆசீர்வதித்து அமைதியை வழங்குவானாக, wanting to do jihad. என்று நபியவர்கள் கேட்டார்கள், ‘Are your parents alive?’ 'ஆம்,’ அவர் பதிலளித்தார். அவன் சொன்னான், ‘ Then exert yourself on their behalf.'”

தீர்க்கதரிசி என்று அபு ஹுரைரா தெரிவித்தார், அல்லாஹ் அவரை ஆசீர்வதித்து அமைதியை வழங்குவானாக, கூறினார், “Disgrace! Disgrace! Disgrace!” என்றனர், “அல்லாஹ்வின் தூதர், who?” அவன் சொன்னான், “The one who fails his parents or one of them when they are old will enter the Fire.”

May Allah Subhanahu Wa Ta’ala grant us the hidaayat to be the kind of children who lives in this world being dutiful to our parents without being disobedient to Allah and in the Aakhira, enters the Jannatul Firdaus. Aameen. And never forget to pray for them everyday after our obligatory prayers. “Rabbir-hamhuma kama rabbayani sagheerah.” (My lord, have mercy upon my parents; the way they had mercy upon me when I was young).
_______________________________________
ஆதாரம் : habibihalaqas.org